Zodra Marie die avond thuis op haar kamer was, begon ze meteen met het oefenen van de spreuk. Ze had geen idee hoe ze een kopie van de koffer moest maken. Ze legde de koffer op haar bed en richtte de toverstaf erop. Het lukte niet meteen. Hoe vaak ze het ook probeerde, er verscheen geen kopie. Het leek wel alsof haar toverstaf dit weigerde te doen.

‘Kom op, Marie,’ dacht ze. ‘Je moet dit kunnen. Gewoon een beetje beter je best doen.’

In haar hoofd stelde ze zich voor hoe er een tweede koffer op haar bed verscheen. Precies dezelfde. Ze sloot haar ogen, richtte de toverstaf voor de zoveelste keer op de koffer en hield de gedachte van de kopie vast in haar hoofd. Zo hard ze kon dacht ze aan de tweede koffer, aan de kopie die moest verschijnen.

Haar hand trilde, een flits vloog uit haar staf. Maar toch durfde ze niet te kijken, bang dat het alweer mislukt was. Voorzichtig gluurde ze door haar wimpers en toen ze een tweede koffer zag liggen, opende ze haar ogen helemaal. Hoera! Het was haar gelukt! Opeens lag daar een exacte kopie van haar oma’s koffer. Ze stopte de toverstaf weg en bekeek de nepkoffer van alle kanten. Hij zag er behoorlijk echt uit. Alleen kon ze hem niet openen. De klipjes konden namelijk niet bewegen. Dat was niet erg. Hiermee kon ze ongetwijfeld verwarring schoppen bij Taran.

Met de echte koffer in de hand liep ze naar de begraafplaats. Stiekem had ze nu Jasper bij zich willen hebben, maar die moest thuis met zijn ouders de dieren van de boerderij verzorgen. Toen Marie tussen alle graven doorliep, voelde ze zich allesbehalve op haar gemak. Ze had het idee dat ze vanuit de lucht in de gaten werd gehouden. Er was gelukkig niets te zien. En ze had haar toverstaf bij zich. Als iemand haar zou aanvallen, zou ze de staf tevoorschijn trekken en diegene betoveren.

Zo snel ze kon liep ze naar het magische huisje van de beschermersgilde. Nadat Marie de meubels met haar staf zichtbaar had gemaakt, ging ze op zoek naar een geschikte plek om de koffer te verstoppen. Tegen de rechtermuur stond nu een hoge, smalle kast. Marie opende hem. Er zaten drie planken in, volgestouwd met dozen die uitpuilden van de boeken. Marie haalde een plank helemaal leeg en zette daar de koffer neer. Perfect. Zo kon Taran zeker weten niet meer bij de koffer. Toen ze de kast weer dichtdeed, toverde ze voor de zekerheid nog een slot tevoorschijn. Zo, nu was de koffer veilig. En met de nepkoffer die bij haar thuis lag, kon ze Taran om de tuin leiden. Hopelijk zou dit plan werken…