In Villa Donkerhout was het zo druk dat Janna haar moeder niet meer kon vinden. Toen ze de trap naar de eerste verdieping opliep, zag ze haar moeder plotseling bij een knalroze deur staan.

‘Mam!’ riep Janna en ze rende door de lange gang naar haar toe. Er waren hier zoveel deuren. Hoeveel kamers had de villa eigenlijk?

Haar moeder draaide zich geschrokken om. ‘Janna, wat is er?’

‘Ik was je overal aan het zoeken. Waarom sta je hier?’ Janna keek naar de roze deur. Die stak fel af tegen de andere deuren in de gang. Hij had bovendien geen klink. Dat was heel gek.

‘Ik vraag me af wat mevrouw Sterrenkruid hier verborgen houdt,’ zei Janna’s moeder en ze wreef over het hout van de deur. ‘Het geratel van de Zilverklei klinkt harder achter deze deur.’

Janna sloeg haar armen over elkaar. ‘Maar mam,’ begon ze. ‘Ik mocht van jou geen grappen uithalen hier in de villa. Nu doe jij dingen die ook niet mogen.’

‘Dit heeft niks met grappen te maken. Ik doe hier onderzoek, Janna.’

Janna fronste haar wenkbrauwen. ‘Onderzoek?’ Natuurlijk was ze ook benieuwd wat er achter de deur zat. Misschien zat hij vol met dikke buizen om Zilverkleideeltjes in op te vangen. Of misschien hield Everdina Sterrenkruid daar wel een ander groot geheim verborgen. Maar ze konden niet zomaar op eigen houtje door de villa zwerven. Dat zou mevrouw Sterrenkruid nooit goed vinden. En ze vond het maar vreemd dat haar moeder dit nu zomaar deed.

Haar moeder zuchtte. ‘Vooruit. Laat ik open en eerlijk zijn, Janna. Maar mevrouw Sterrenkruid verbergt ook iets. Daarom wilde ik niet dat je streken zou uithalen vanavond. Ik wilde rustig wat dingen uitzoeken. Ik wil weten wat er allemaal op dit eiland gebeurt.’

‘Ik kan me niet voorstellen dat mevrouw Sterrenkruid geheimen heeft,’ zei Janna.

‘Het is waar. Ze is net als Magda Boe. Die deed ook altijd zo geheimzinnig.’

‘Hoe weet je dat zo zeker, mam?’ Janna begreep waar haar moeder naar op zoek was. Ze zocht aanwijzingen over haar vader. Maar daar wilde haar moeder nu vast niets over vertellen.

Ineens ging er verderop in de gang zomaar een deur open. Janna fronste. Hoe kon dat nou weer?

‘Aha,’ zei Janna’s moeder en ze liep door de openstaande deur. Janna volgde haar. Het was een kamer die propvol was gestopt met lege vogelkooien.

Janna en haar moeder liepen naar het grote raam. Het regende buiten nog harder. Als het zo doorging met regenen, bleef er niet veel meer van de tuin over.

Een bliksemschicht sloeg midden in de tuin en de villa schudde door een donderknal.

‘Zag je dat?’ riep Janna’s moeder verwonderd.

‘De bliksem?’ vroeg Janna.

‘Dat vreemde beeld in de tuin werd geraakt door de bliksem. Daar moet iets mee aan de hand zijn. Wat als mevrouw Sterrenkruid daar iets verborgen houdt?’

Janna’s moeder rende ervandoor, de gang op. Janna sprintte erachteraan. ‘Mam!’ riep Janna. ‘Wil je me nu eindelijk vertellen waar je naar op zoek bent?’

Haar moeder draaide zich om. ‘Ik heb het mysterie van je vaders verdwijning bijna ontrafeld, Janna.’

‘Je lijkt wel gek geworden!’ Janna had meteen spijt van haar woorden. ‘Sorry, dat wilde ik niet zeggen. Ik wil je helpen!’

‘Luister naar me, Janna. Het is heel lief van je dat je me wil helpen. Maar ik moet dit alleen doen. Hoe sneller ik het mysterie heb ontdekt, hoe sneller papa weer bij ons is. Beloof me dat je bij Marie en Jasper uit de buurt blijft.’

‘Dat bepaal ik zelf wel!’ Janna zag ineens het vuur in haar moeders ogen. Ze was te ver gegaan. Ze stoof de kamer met de vogelkooien weer in en gooide de deur keihard dicht.

‘Janna!’ riep haar moeder nog, maar Janna negeerde haar.

Terwijl het buiten stortregende, liet ze haar blik over alle lege kooien dwalen. Wat was er toch met haar vader gebeurd? En wat betekenden die lege kooien?