Terwijl Janna met haar moeder naar Villa Donkerhout liep, bleef haar moeder plotseling staan. Ze hield de paraplu een beetje schuin, waardoor Janna nat werd.

‘Wat is er, mam?’ vroeg Janna. ‘Ben je iets vergeten thuis?’

‘Janna, luister,’ begon haar moeder. ‘Ik weet dat je het zwaar hebt thuis de laatste tijd en die Marie en Jasper maken het je ook niet makkelijk. Maar wil je me één ding beloven?’

Janna voelde de zweetdruppels op haar voorhoofd al. Wat zou ze haar moeder moeten beloven?

‘Ik wil dat je je gedraagt in de villa en dat je geen domme dingen doet. Mevrouw Sterrenkruid rekent op onze hulp, dus we moeten haar niet teleurstellen.’

Janna slaakte een diepe zucht. ‘Ik ben ook niet van plan grappen uit te halen. Zoals papa.’

Iedere keer als Janna er over haar vader begon, veranderde de blik van haar moeder. Alsof alle pijn weer naar boven kwam.

‘Ach, is het al zo laat?’ vroeg haar moeder. ‘We kunnen maar beter meteen doorlopen.’

‘Zie je nu wel,’ zei Janna. ‘Je wilt het nooit over papa hebben.’

‘Nu niet, Janna. We gaan naar de villa en gedraag je alsjeblieft.’

Dolgraag wilde Janna nu doorvragen, maar ze besloot het niet te doen. Haar moeder zou vast alleen nog maar kwader worden en daar had ze geen zin in.